Arnhem, gezien door P.A. Sinon
Zo ligt ze daar, de Veluwe als kussens in haar rug, zich niet bewust van schuld of van gevaren. Ze vangt het eerste zonlicht met gesloten ogen, langzaam ontwakend voor een nieuwe dag. Niets lijkt hier nog op gisteren, hoe alles in haar leefde, riep, ja schreeuwde, zich draaide, kronkelde en wrong. De rust die zij nu uitstraalt is van korte duur, straks dringen mensen zich naar binnen, zodat het water stroomt voor wie hier niets te zoeken heeft.
Een geweten heeft zij niet, en dromen doet zij niet, en van geheugen heeft zij helemaal geen weet, hoewel de wereld haar bij name kent. Er is om haar gevochten, zoals om maar heel weinigen, maar zij was even trouweloos aan winnaars of verliezers om het even.
Ze omringt zich met oude dingen, maar wat aan haarzelf oud was is haar ontroofd. Want omgeven met een sluier van groen en blauw, is ze ongrijpbaar, haar gezicht verandert steeds en eigenlijk zonder dat je het doorhebt, is zij weer nieuw op onverwachte plaatsen. Nog altijd zijn er de kanslozen, die desondanks haar alles geven in de hoop, die altijd weer vergeefs blijkt.
Nog heel veel minnaars zal zij troosten, omdat ook zij zich soms verliezer weten. En eenzaamheid, zoals een mens die kent, daarvan heeft zij geen weet. En omdat steden zelden sterven zal zij nog heel lang Arnhem zijn.
Mijn account
Inloggen
Wachtwoord vergeten?
Geen account?
Met een account kun je sneller bestellen en heb je een overzicht van je eerdere bestellingen.
Account aanmakenWinkelwagen
Om even bij stil te staan...
OOSTERBEEK
Waar de Airbornes daalden...
Oosterbeek - Verleden, heden en toekomst...
AIRBORNE
Overdenkingen