Hakke-Wieke-Zole - De Paasbergers over de Paasberg - Herinneringen van oud-Paasbergers aan deze Arnhemse wijk vanaf het ontstaan tot 1960

Zijn boom stond op de Paasberg. Het was een oude eik met stevige zijtakken. Waar stond hij? 0p de hoek van de Alberdingk Thijmstraat - Roemer Visscherstraat in het bosje van de Julianaschool. Het was zijn droomboom. Uren heeft hij daar als kind, hoog in de boom gezeten, zitten dagdromen. Daar had hij zijn eigen wereldje, kort na de oorlog. De boom kende hem, hij kende de boom. Ze waren echte vrienden. In de lente en zomer kon hij zich verschuilen achter het dichte gebladerte. In de herfst liet hij zich meewiegen als het stormde en in de winter zag hij zijn leeftijdgenoten de helling van de Bernhardlaan af sleeën.

De veelgehoorde kreet 'Hakke-Wieke-Zole!' of 'Hakkuuuh!!!' galmt nog na in zijn herinnering. Deze veel werd geuit tijdens het sleeën, maar ook zomers als menig Paasbergertje op zijn zelfgebouwde houten karretje op kogellagers of kinderwagenwielen de De Goeyenlaan afsuisde, om vrijbaan te maken. Rond zijn zestiende levensjaar was de boom plotseling verdwenen. Zomaar, ongemerkt, weg, omgezaagd, dood.

Het plan om zijn herinnering aan deze boom vast te leggen, kreeg in de loop der jaren steeds meer gestalte, alleen in welke vorm was hem nog niet duidelijk. Niemand zou ooit nog aan deze boom denken. Nu echter leeft de boom weer even, als herinnering. We zijn een uniek, levend geschiedenisboek van eigen herinneringen. Zo heeft iedereen verhalen en herinneringen, die verloren kunnen gaan. Zomaar, ongemerkt, weg, omgezaagd, dood.

Door deze verzamelde verhalen van een aantal 'Paasbergers' zal de lezer ons laten leven, nu of later. Zelfs als de hele Paasberg ooit zomaar, ongemerkt, weg, omgezaagd, dood zal zijn en plaats moet maken voor..., tja, voor wat? Men zal dan nog altijd over onze verhalen kunnen bomen.