Ik zie het zo nog voor me - Oorlogsdagboek van Fiene Kleinherenbrink (deel 5) GESIGNEERD

Dit is het dagboek dat mijn zus Fienie Kleinherenbrink, destijds 18 jaar, bijgehouden heeft in de laatste acht maanden van de oorlog, tot en met de bevrijding op 17 april 1945. Het geeft een goed beeld van de situatie in Apeldoorn en hoe ons gezin die tijd beleefd heeft.

Hoewel ik toen nog maar twaalf jaar oud was, en dus te jong om de zorgen te voelen die mijn ouders hadden om hun kinderen, staan de gebeurtenissen zelf mij duidelijk op het netvlies gebrand. Bij het uitwerken van Fienie's dagboek heb ik dan ook menig traantje weg moeten pinken. Aan de andere kant ben ik ook regelmatig in de lach geschoten bij de komische voorvallen die ze beschrijft. We hadden in die tijd, ondanks de ellende, ook wel veel plezier! Het is juist die variatie van belevenissen samen met de talrijke historische Feiten, die dit zo'n prettig leesbaar boekje maken.

Ouderen zullen er veel in herkennen, zoals de voortdurend zorg om voedsel, waarbij het bijeengescharrelde eten misschien net even de honger kon stillen, maar nooit echt genoeg was; Het sterke saamhorigheidsgevoel onder buurtbewoners, en het vurige verlangen naar de vrede, die soms heel dicht bij leek maar dan toch weer zo lang op zich liet wachten. Jongere lezers van dit dagboek zullen verbaasder wat er toen allemaal in Apeldoorn is voorgevallen.

Ik heb er veel genoegen aan beleefd om de originele handgeschreven tekst geschikt te maken voor publicatie. Het is te danken aan Fienie's niet aflatend enthousiasme om onder moeilijke omstandigheden toch bijna dagelijks alles op te schrijven, zodat deze oorlogsherinneringen niet verloren zullen gaan.

Lieren, februari 2010, Cilia van Leeuwen-Kleinherenbrink