Utrecht van ancien régime tot nieuwe tijd - De bewoning van de Utredchtse binnenstad in haar ruimtelijke structuur, 1793-1891

De Franse tijd betekende voor Nederland een periode van teruggang in handel en nijverheid en, daarmee samenhangend, een dalend inwonertal in de steden. Ook in de stad Utrecht liep het aantal inwoners terug. Na 1815 trad herstel op. Door de toegenomen bedrijvigheid groeide het aantal inwoners van Utrecht snel. In de tweede helft van de 19e eeuw werd de groei versterkt door de opkomst van de industrie, waarbij Utrecht profiteerde van de gunstige verkeersligging en de aanleg van spoorlijnen in alle richtingen. Steeds meer mensen trokken naar de stad. Om aan de groeiende vraag naar woonruimte tegemoet te komen werden in het Utrechtse binnenstad braakliggende terreinen en ook tuinen van de grote huizen bebouwd.

De mogelijkheden om binnen de singels woningen te bouwen waren echter niet onbeperkt. De stad breidde zich daarom in toenemende mate uit op terreinen die aan de oude stad grensden. Tegelijkertijd vond een omvorming plaats van een pre-industriële naar een industriële stad. Hoe deze overgang in de periode van 1793 tot 1891 gestalte kreeg, wordt door C. Denig uitvoerig beschreven in 'Utrecht van ancien régime tot nieuwe tijd'. Het gaat daarbij met name om de veranderingen die zich in de verschillende wijken en straten in de binnenstad voltrokken.

Het blijkt dat de wijzigingen die optraden onderling verschilden en soms zelfs een tegengesteld karakter hadden.