Het Nieuwste Brabant (als nieuw)
Een paar jaar geleden probeerde het provinciebestuur dat idee te verwoorden in een dik boekwerk, Het Nieuwste Brabant, zo’n boek waarvan we vroeger op de uitgeverij zeiden: ideaal om je balkondeuren mee open te houden. Maar het is een mooie titel: Het Nieuwste Brabant. Want het maakt meteen duidelijk dat het Brabant van nu een ander Brabant is, dan het Brabant van toen. Het Brabant van nu is niet het Brabant waar de Leidse lakenfabrikant Pieter Vreede zich in 1790 vestigde, het is ook een ander Brabant dan het Brabant waar vader en zoon Philips in 1891 hun gloeilampenfabriek begonnen.
Tegelijkertijd staat Het Nieuwste Brabant in een traditie, waarin, zoals Wim van de Donk zijn voorganger Jan de Quay citeert, ‘met enige regelmaat stil wordt gestaan bij de “grote en grootse veranderingen, schokkend en beangstigend soms”, die zich voordoen in de Brabantse samenleving.’ ‘Een traditie van optimisme en samenwerken. Een traditie die van problemen kansen weet te maken. Een traditie waarin onderling vertrouwen en plezier worden herkend als belangrijke grondstoffen van een succesvolle economie en samenleving. Een traditie waarin verbeeldingskracht en verbindingskracht de constanten zijn.’
Dat is het Brabant waar ik elf jaar geleden naartoe kwam, het Brabant waaraan ik getracht heb de afgelopen jaren bij te dragen.
Waarom ik naar Brabant wilde komen? Het simpelste en kortste antwoord is: omdat me dat gevraagd werd. Maar de vraag verdient een wat langer antwoord.