Helpt hen! Het zijn wezen! - De Hulpverleners na de Watersnood van 1953
Bijtende kou, uitgevallen verbindingen, chaos- en doorzettingsvermogen. Dit is het verhaal van de hulpverleners van de ramp van februari 1953. Verteld door henzelf, meestal in de vorm van een terugblik na vijftig jaar. Maar ook dagboeknotities uit februari, maart of april 1953. De meeste vertellers vertellen hun verhaal voor het eerst. Daar is vaak een goede reden voor: het zijn niet bepaald 'mooie' herinneringen - integendeel. Het zijn verhalen vol spanning, zoals over de redding van de Krimpenerwaard of de acties van de commando's en de cadetten van de KMA in West-Brabant.
Maar nog meer zijn het verhalen over ploeteren en improviseren. Want dat deden alle categorieën hulpverleners die in dit boek ter sprake komen: van de EHBO-ers tot de schippers die de bewoners van het getroffen gebied evacueerden, van de ploegen die de dieren uit de ondergelopen polders haalden tot de mannen van de verbindingsdienst, van de schoonmaaksters tot de kadaverploegen, en al die anderen. Idealisme en afmatting wisselen elkaar voortdurend af op de bladzijden van dit boek. Het is een monument voor de vele duizenden hulpverleners van toen, maar ook een uiting van hun dankbaarheid. Dankbaarheid om dit te hebben mógen doen en het overleefd te hebben.