De laatste oorlogswinter - Hattem, halteplaats bij hongertochten
Een dagboek is een soort uitlaatklep voor gevoelens, die je niet baas kunt, die je tegen de keel opkruipen, die je zo intens bezig houden, dat je dan dreigt te stikken. Zo'n persoonlijk relaas met allerlei geheime wensen en verlangens - je moet er niet aan denken, dat het ooit zou worden gepubliceerd. Zelfs voor de huisgenoten stop je het.'achter slot en grendel.
Niettemin kunnen dagboeken (veel) later stof opleveren voor boeiende romans. Vaak worden het nog bestsellers ook en even zo vaak blijkt dan, dat de grootste charme van het boek juist ligt in de openhartigheid, waarmee de schrijver zich bloot geeft. Ook het dagboek van Harm Tijssen was niet bedoeld om ooit te worden gedrukt. Tijdens de Tweede Wereldoorlog schreef hij vrijwel dagelijks op wat hij zag en hoorde. Bij intuïtie voorvoelde hij dat deze verschrikkingen van verstrekkende betekenis zouden worden voor hem zelf, zijn familie, stad en land, ja voor Europa en de wereld.
Dertig jaar lang lag het manuscript op de vliering. Toen hij, op zoek naar iets anders, er bij toeval weer op stuitte en het, beduimeld en muf ruikend, uit de dik-bestofte koffer viste, begon hij erin te bladeren. Hij betrapte zichzelf erop, dat hij ging lezen en bleef lezen. Heb ik dat geschreven vroeg hij zich verbaasd af...
In 'De laatste oorlogswinter is niets gefantaseerd of geënsceneerd; ook zijn eigennamen van personen en instellingen niet veranderd.
Een puur autobiografisch, authentiek historisch boek derhalve, dat in de jaren die komen alleen maar aan waarde zal winnen.