Ons laatste oorlogje - Nieuw-Guinea: de Pax Neerlandica, de diplomatieke kruistocht en de vervlogen droom van een Papoea-natie
Wij laten ons door niemand onder de voet lopen! voegde minister Toxopeus Bobby Kennedy toe, toen deze in februari 1962 Den Haag bezocht om duidelijk te maken dat Nederland niet op Amerika's steun kon rekenen bij de verdediging van Nieuw-Guinea. Troepenschepen brachten onze jongens naar de barre kusten van het hete gebiedsdeel, waar in het binnenland jeugdige bestuursambtenaren zwoegden om de Papoea's uit het stenen tijdperk op te voeden tot zelfbeschikking. In de jungle schuilden de Indonesische infiltranten die Nieuw-Guinea moesten bevrijden van het koloniale juk.
De eerste slachtoffers vielen. Luns speelde blufpoker, de taal van Soekarno werd steeds krijgszuchtiger, en oorlog leek niet meer te vermijden. Op het nippertje maakte het akkoord van New York in augustus 1962 een einde aan de dreiging en aan alle illusies van de Papoea's. Aan de hand van tientallen gesprekken met politici, (ex-)militairen, bestuursambtenaren, Papoea's en anderen reconstrueerde John Jansen van Galen de dramatische laatste fase van Nederlands bewind over westelijk Nieuw-Guinea.