Dagwerk in Indië - Hommage aan een verstild verleden

Hardcover met omslag, inclusief map met 12 kleurenafbeeldingen
Nu het woelige verleden tussen Nederland en Indonesië tot rust schijnt gekomen en zich een nieuwe relatie ontplooit, is de tijd rijp voor een terugblik 'sans rancune'. Een terugblik op die merkwaardige Indische samenleving, waaraan zoveel Nederlanders hun beste krachten hebben gegeven en zoveel onuitwisbare herinneringen bewaren. Zo iémand in staat is deze herinneringen te vertolken, dan Mevrouw J. de Loos-Haaxman. Na eerst aan de Haagse tekenakademie en vervolgens aan de R.U. te Leiden kunstgeschiedenis te hebben gestudeerd, vertrok zij begin deze eeuw met haar man naar Indië.

De kennismakingsperiode, begonnen in het landelijke Padang, later voortgezet resp. in Toeloeng Agoeng en Madioen, ging na het gebruikelijke verlof over in een druk en arbeidzaam leven in Batavia, waar zij van 1925 tot 1939 conservator was van de Landsverzameling Schilderijen en ook in andere functies pionierswerk heeft verricht voor de ontwikkeling van het culturele leven in de Archipel. Aan haar verdiensten op dit terrein herinneren o.m. de talrijke publicaties die sedert 1928 van haar hand zijn verschenen, en een koninklijke onderscheiding, haar verleend in 1935.

'Dagwerk in Indië' is het vierde boek over Indië van haar pen. En wij kunnen wel zeggen: van haar hart. Want zij behoort tot die werkers in Indië die niet kunnen vergeten, noch het leed, noch het geluk, noch het falen, noch wat goed was over en weer. Dat wat Nederland en Indonesië elkaar aandeden èn elkaar schonken.

Vraagt men haar welk deel van dit boek haar verbondenheid met Indië onmiskenbaar weergeeft, dan zegt zij: 'De Pastorale, omdat mijn verbondenheid door onze eerste jaren in het binnenland, juist in het binnenland, ontstond en groeide, mij veroverde, ongemerkt, vanzelf. Batavia was anders, Batavia inspireerde tot initiatieven. Dat ook was goed, het kwam op tijd.'