Luimelen in Meinerswijk

Twee keer per dag heb ik een kwartier vakantie. Dan fiets ik langs of door uiterwaardpark Meinerswijk, onderweg van Arnhem - De Laar West naar Kasteel Zijpendaal en omgekeerd. Midden in Arnhem ben ik even helemaal buiten. Meestal ga ik over de dijk.

Momenteel - begin juni - grazen daar vlakbij grauwe ganzen en nijlganzen met hun pluizige jongen. Ze hebben allang door dat ze van mensen op twee wielen weinig te duchten hebben. Soms ga ik over de doorlaatdam, tussen de Koniks en Galiloways door. Vorige week ben ik achter de steenfabriek wezen kijken hoe rijk de veldsalie bloeit, die ik daar een jaar ofwat geleden heb gezaaid.Volgens het Wereld Natuur Fonds bewijst het voorkomen van deze plant hoe goed de natuur in Meinerswijk op eigen benen kan staan. Van mij mogen ze. Voor meer supporters heeft de natuur successen nodig en geen gezeur. Ik vind het prachtig dat de natuur in Meinerswijk de ruimte heeft gekregen. Maar ik vind het niet erg dat er behalve begraasde wildernis ook nog overzichtelijke stukken boerengrasland zijn, juist die mix van natuur en cultuurland zorgt voor extra aardigheid.

Aardigheid in je eigen omgeving, in de natuur en het landschap dicht bij huis, dat is wat dit boek op een spetterende manier uitstraalt. Om anderen daar in mee te nemen zijn enthousiaste insiders als Edwin Giesbers en Tonny Buijs onmisbaar. Hun boek sluit naadloos aan bij een aan de toenemende welvaart gerelateerde trend: eerst is er vooral aandacht en geld voor het huis en interieur, dan ook voor de tuin (zie de huidige topomzetten van de tuincentra) en binnenkort - daar ben ik van overtuigd - komen ook de kwaliteit en schoonheid van onze natuur en landschap rondom nadrukkelijker aan bod. Wie 'Luimelen in Meinerswijk' bekijkt en leest, vindt - op Arnhemse schaal - in de auteurs twee onweerstaanbare gangmakers voor deze ontwikkeling van 'binnen' naar 'buiten'.